Autor:
kl. Michał Jaworowski SAC

1 października 2018 roku w Wyższym Seminarium Duchownym Stowarzyszenia Apostolstwa Katolickiego w Ołtarzewie miała miejsce uroczysta inauguracja roku akademickiego. W tym roku odbyła się ona w wyjątkowych okolicznościach: setnej rocznicy utworzenia instytucji pallotyńskiego wyższego seminarium duchownego w Polsce, wpisującej się w setną rocznicę odzyskania przez Polskę niepodległości.

Z tej okazji przybyło do nas wielu znamienitych gości, jak np. biskup Wojciech Osial, sufragan diecezji łowickiej. Od dwóch dni przebywa u nas ksiądz generał Jacob Nampudakam SAC wraz z niektórymi członkami Zarządu Generalnego, którzy uczestniczą w spotkaniu rektorów wyższych uczelni pallotyńskich na świecie.

Mszę św. z okazji rozpoczęcia roku akademickiego celebrowano o godz. 9.00. Przewodniczył jej i kazanie wygłosił ksiądz biskup Osial. Rozpoczął od krótkiego zarysowania historii pallotyńskiego seminarium w różnych miejscach, gdzie było organizowane: od wadowickiego Collegium Marianum aż do dzisiejszego Ołtarzewa. Następnie przeszedł do dzisiejszej liturgii słowa, z której wyciągnął jeden wspólny wątek: dziecięcej małości i ufności, będącej również cechą patronki dnia dzisiejszego, św. Teresy od Dzieciątka Jezus. Wskazał, że taka właśnie postawa jest kluczem do uzyskania prawdziwej mądrości, pochodzącej od Boga (w tym miejscu przytoczył cytat naszego Założyciela, w którym mówi on, że Bóg karmi go swoją mądrością, usuwając jego niewiedzę). Z tego wysnuł wniosek, że dobry teolog musi być człowiekiem świętym, a wyższa uczelnia powinna być miejscem zdobywania cnót. Dalej ksiądz biskup ukazał główne rysy św. Teresy: mądrość pochodzącą „z góry”, dziecięcą pokorę połączoną z ufnością, oraz mocną wiarę, która pozwoliła jej mężnie stawić czoła straszliwym cierpieniom, jakie musiała znosić w ostatnich miesiącach życia. Później przypomniał sylwetki bohaterskich, nierzadko świętych kapłanów, będących jednocześnie polskimi patriotami, dla których służba ołtarzowi i ojczyźnie stanowiła jedno.

Na koniec Eucharystii ksiądz biskup uroczyście poświęcił nowy sztandar naszego seminarium. Po tym akcie, przed udzieleniem końcowego błogosławieństwa, życzył jeszcze naszemu Stowarzyszeniu wielu świętych powołań.

Sama Msza św. jednakże była zaledwie początkiem dzisiejszych wydarzeń. Po niej udaliśmy się na salę teatralną, gdzie, ok. godz. 10.45, rozpoczęła się uroczysta akademia inauguracyjna. Na początek wniesiono nowo poświęcony sztandar, po czym odśpiewano część hymnu narodowego; następnie Schola Gregoriana wykonała hymn Gaude Mater Polonia.

Potem miał swoje wystąpienie rektor naszego seminarium, ks. Mirosław Mejzner SAC. Nawiązując do szczególnego charakteru dzisiejszej uroczystości, w której barwy narodowe (biel oznaczająca czystość serca, oraz czerwień symbolizująca gotowość do oddania życia) stają się barwami naszego seminarium, umieszczonymi na sztandarze, stwierdził, że oto z wiarą wchodzimy w nowe stulecie. Następnie przywitał uroczyście wszystkich i każdego z osobna.

Po nim miał swoje wystąpienie prefekt studiów naszego seminarium, ks. Krzysztof Marcyński SAC. Porównał on edukację, kształcenie i wiedzę, które tutaj otrzymujemy, do okien przez które dostrzegamy światło i otwieramy się na otaczający nas świat; stwierdził jednak, że największym światłem jest sam Jezus Chrystus; to przez Niego bowiem możemy dojrzeć tych, którzy są ubodzy, na marginesie, na peryferiach. W tych murach mamy uczyć się przede wszystkim, jak świecić Chrystusem, jak dawać Go innym. On jest pierwszym rektorem i nauczycielem, a jednocześnie – pokornym sługą. Prelegent wyraził też życzenie, aby każdy z nas był jakby oknem, poprzez które Jego światło, nadzieja, piękno będą docierać do innych, a także byśmy, jak chciał nasz Założyciel, rywalizowali ze sobą w miłowaniu Boga. Ks. Marcyński następnie przeszedł płynnie do małej ceremonii wręczenia alumnom wyróżnień za wyniki w nauce.

Po tej ceremonii miał swoje wystąpienie przedstawiciel alumnów – w tej funkcji al. Dominik Gaładyk SAC. Zaczął on od stwierdzenia, że to seminarium można by zamknąć, gdyby nie było w nim Boga. Potem wyraził wdzięczność wobec tych wszystkich, którzy w jakikolwiek sposób wspierają je i nas, uczących się w jego ścianach, dzięki czemu mamy dziś więcej możliwości rozwoju, niż nasi starsi współbracia, a to miejsce staje się przestrzenią spotkania z Bogiem dla ludzi z całej Polski i spoza jej granic. Na koniec dorzucił stwierdzenie, że warto jest podejmować trud i wysiłek prowadzący do zjednoczenia z Bogiem, ponieważ dzięki temu, spotykając się z innymi ludźmi, będziemy ich leczyć, a nie ranić; w tym celu musimy sami żyć prawami, jakie głosimy; życzył również sobie i nam, abyśmy wychodzili stąd jako apostołowie pokoju.

Po wystąpieniu przedstawiciela alumnów odbyła się inna mała, lecz podniosła ceremonia: immatrykulacja kleryków pierwszego roku, podczas której otrzymali oni swe indeksy, jako studenci Uniwersytetu Kardynała Stefana Wyszyńskiego w Warszawie. Po immatrykulacji ks. Daniewicz z zespołu La Pallottina wykonał na gitarze utwór Rekindle my love (była to niejako mała zapowiedź koncertu tegoż zespołu, który odbędzie się dziś wieczorem w sali teatralnej).

Po tym przerywniku muzycznym miały miejsce jeszcze kolejne wystąpienia. Jako pierwszy mówił ks. Zenon Hanas SAC, przełożony prowincjalny Prowincji Chrystusa Króla, który przedstawił trendy edukacyjne w tradycji pallotyńskiej. Zaczął od nawiązania do naszego Ratio institutionis, które zawiera główne linie pallotyńskiej formacji. Dalej przeszedł do zarysowania celów, treści i metod edukacji pallotyńskiej, które, choć zależą od okoliczności, czasu i miejsca, to jednak mają cechy wspólne, jak np.: nacisk położony na współpracę, jednoczenie charyzmatów, współodpowiedzialność. Następnie przedstawił trzy etapy rozwoju pallotyńskiej edukacji: od kolegium misyjnego w północnych Włoszech, charakteryzującego się nastawieniem na misje, międzynarodowością oraz troską o migrantów, poprzez Vallendar i Schoenstadt w Niemczech (uporządkowanie duchowości, apostolstwo świeckich, zwł. rodzin), aż po posoborową odnowę czasów współczesnych, której głównym rysem jest ponowne odkrycie Zjednoczenia Apostolstwa Katolickiego. Potem ksiądz prowincjał ukazał związki łączące kulturę, wychowanie i ewangelizację, które czasem ułatwiają, a czasem utrudniają tę ostatnią; dlatego też pallotyni postępują wg zasad inkulturacji. Jako pallotyni staramy się krzewić kulturę spotkania, słuchania i szacunku. Następnie nawiązał do dokumentów Kościoła mówiących o edukacji, w tym zwłaszcza najnowszego, autorstwa papieża Franciszka, w którym wskazuje on na takie cechy jak: kerygmat, dialog, interdyscyplinarność oraz tworzenie sieci współpracy (czego przykładem jest obecnie trwające spotkanie rektorów pallotyńskich uczelni), jakie powinny dziś charakteryzować uczelnie katolickie. Na koniec wskazał na konieczność koncentracji na Bogu, z którego wypływa prawdziwe braterstwo, kontemplacji i mistyki.

Po nim głos zabrał kapelan Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej, ks. Zbigniew Kras. Podziękowawszy za zaproszenie i wyraziwszy w imieniu prezydenta żal, z powodu niemożności osobistego przybycia, wskazał, że seminarium formuje przyszłych przewodników duchowych, którzy będą następnie formować zwykłych ludzi. Przypomniał też wkład pallotynów w niepodległość i rozwój Polski, m.in. przez wydanie Biblii Tysiąclecia. Na koniec wyraził życzenie, aby wszyscy pallotyni obecni i przyszli na wzór św. Wincentego sami żyli wiarą i miłością, oraz aby ożywiali i rozpalali nimi społeczeństwo. Potem jeszcze przekazał naszemu seminarium w imieniu prezydenta mały upominek: metalowe orły polskie z 1918 i 2018 roku, aby zachęcały do służby Bogu i Kościołowi, Polsce i Polakom.

W dalszej kolejności przemawiali jeszcze krótko radni z województwa mazowieckiego, którzy w imieniu wojewody przekazali naszemu seminarium pamiątkowy medal pro Mazovia. Później Prefekt Studiów wymienił (i niektóre w skrócie odczytał) listy gratulacyjne od różnych ważnych osób.

Następnie swoje wystąpienie miał ks. Piotr Tomasik, dziekan wydziału teologicznego UKSW. Zaczął od złożenia podziękowań pallotynom pracującym na tej uczelni. Potem przeszedł do głównego tematu, tj. patriotyzmu, będącego, jak to określił św. Jan Paweł II, „umiłowaniem tego, co ojczyste”. Zauważył jednak, znów za papieżem, że służba ziemskiej ojczyźnie jest jedynie etapem na drodze do tej niebieskiej, i dlatego nie może być szowinistycznie zamknięta na inne narodowości. Jako przykład udanej syntezy miłości Boga i ojczyzny wskazał naszego błogosławionego ks. Józefa Stanka SAC i zachęcił nas, alumnów, do oddawania swego życia tam, gdzie Bóg nas postawi, za jego przykładem.

Później zabrał głos wyższy przełożony Prowincji Zwiastowania Pańskiego, ks. Adrian Galbas SAC. Rozpoczął krótką modlitwą za dobroczyńców tego miejsca, zwłaszcza tych cichych, nieznanych. Dalej przeszedł do Jezusowej przypowieści o dwóch domach. Wskazał na pozorny brak różnic między nimi; te jednak wychodzą na jaw w trudnościach, które ukazują, na jakim fundamencie zostały zbudowane; ostał się tylko ten, którego właściciel włożył najpierw trud w założenie mocnego fundamentu, w czym wykazał się mądrością i roztropnością. Na tym przykładzie wykazał, że seminarium musi być budowane na fundamencie, którym jest sam Chrystus. Potem nawiązał do zbliżającego się remontu budynku i wskazał na konieczność takiego „remontu” również w odniesieniu do formacji – tak, aby bardziej odpowiadała potrzebom, dawała poczucie tożsamości wobec świata, by była bardziej osobista, zindywidualizowana, z zachowaniem równowagi między wyciszeniem a wychodzeniem do świata. Formatorzy z kolei – aby byli całkowicie oddani posłudze, aby umieli spotkać się z formowanymi bez sztucznego zwiększania ani zmniejszania dystansu między sobą a nimi, aby też mieli autentyczny autorytet osobowy. Wreszcie – aby w centrum tutejszej wspólnoty było jedynie to, co naprawdę służy formacji. Bowiem, jak mówił, wiatry przeciwne będą wiać i aby się przed nimi zabezpieczyć, trzeba nam założyć solidny fundament na Chrystusie; Jemu właśnie ksiądz prowincjał powierzył siebie, a także ten „plac podwójnej przebudowy”, wyrażając życzenie, aby przyszłe pokolenia pallotynów były z nas kiedyś dumne, tak, jak my jesteśmy dumni z założycieli naszego seminarium.

Ostatnie wystąpienie należało do przełożonego generalnego Stowarzyszenia Apostolstwa Katolickiego, ks. Jacoba Nampudakama SAC. Najpierw ukazał on wkład pallotynów w życie i rozwój Kościoła i świata, zwłaszcza przez licznych misjonarzy. Wskazał na potrzebę zacieśniania więzi pomiędzy pallotyńskimi uczelniami, a także konieczność pogłębienia studiów nad samym Założycielem, jego dziełem i charyzmatem, tak, aby na nowo odkryć charyzmat i misję Pallottiego i jego duchowej rodziny w Kościele. Nawiązując do zbliżającego się Synodu Biskupów o młodzieży, podkreślił szczególną rolę katolickich instytucji edukacyjnych, w których może odbywać się towarzyszenie młodym ludziom, uczenie ich brania odpowiedzialności za świat, uwzględniając wymiar duchowy i religijny. Przypomniał również owe cztery cechy, jakimi wg Ojca Świętego powinny charakteryzować się uczelnie katolickie (o czym już wcześniej mówił ks. Zenon Hanas). Na koniec życzył nam wszystkim Bożego błogosławieństwa.

Po wystąpieniu księdza generała nasz ksiądz rektor uroczyście ogłosił rok akademicki 2018/2019 jako otwarty; jeszcze raz podziękował przybyłym, szczególnie za życzenia i otrzymane wyróżnienia. Potem odśpiewaliśmy wspólnie Gaudeamus igitur, sztandar został wyprowadzony, a my udaliśmy się razem przed wejście główne do seminarium w celu wykonania pamiątkowego zdjęcia; następnie wszyscy poszliśmy na uroczysty obiad, po którym, o godz. 14.30, alumni rozegrali tradycyjny mecz filozofia kontra teologia (wygrany przez tę ostatnią z wynikiem 2:1).