Stowarzyszenie Apostolstwa Katolickiego

Księża Pallotyni

Prowincja Zwiastowania Pańskiego - Poznań

WSD SAC OŁTARZEW: Święcenia prezbiteratu AD 2020

Autor:
kl. now. Dariusz Szczepanik

Warszawa (23.05.2020)

Nikogo nie trzeba chyba przekonywać, że rok 2020 to czas niezwykle wyjątkowy. Jest tak z wielu względów, choćby z racji 100-lecia urodzin św. Jana Pawła II, pandemii koronawirusa, czy przygotowań do beatyfikacji Czcigodnego Sługi Bożego kardynała Stefana Wyszyńskiego. Jednym z powodów inności tego czasu jest również fakt, że tegoroczne święcenia w stopniu prezbiteratu pallotyńskich wiecznych profesów nie mają miejsca, jak zazwyczaj, w kościele seminaryjno-parafialnym w Ołtarzewie, przy licznym udziale współbraci, alumnów, rodzin i zaproszonych gości, ale w dwóch domach zarządów polskich prowincji.

Ołtarzewska wspólnota domowa trwała jednak w łączności duchowej przez internetową transmisję, a wcześniej przez modlitwę w intencji nowo wyświęconych, podczas nowenny przed uroczystością Zesłania Ducha Świętego oraz części różańca, którą poprowadził ks. rektor Mirosław Mejzner SAC.

Dar kapłaństwa z rąk arcybiskupa Henryka Hosera SAC otrzymali w kościele p.w. Chrystusa Króla w Warszawie przy ul. Skaryszewskiej: ks. Michał Owczarz SAC (pochodzący z Huty Józefów) i ks. Łukasz Sobolewski SAC (z Radomia). W liturgię święceń wprowadził miejscowy proboszcz, ks. Marcin Gontarz SAC, który przywitał zgromadzonych, na czele z szafarzem święceń, wyższymi przełożonymi Prowincji Chrystusa Króla – ks. Zenonem Hanasem SAC i ks. Waldemarem Pawlikiem SAC, oraz wiceprowincjałem Prowincji Zwiastowania Pańskiego i wicerektorem naszego seminarium, ks. Przemysławem Podlejskim SAC.

Po Ewangelii rozpoczął się obrzęd święceń prezbiteratu. Kandydatów do ich przyjęcia przedstawił Księdzu Arcybiskupowi ks. wiceprowincjał Przemysław oraz poprosił, w imieniu Kościoła, o udzielenie im łaski kapłaństwa. Arcybiskup senior diecezji warszawsko-praskiej w homilii zachęcił Michała i Łukasza do zapamiętania daty i okoliczności święceń. Przypomniał, że jutro Kościół będzie obchodził uroczystość Wniebowstąpienia Pańskiego i wskazał na Niebo jako kres i cel każdego z nas. Prosił święconych, by trwali w dziękczynieniu za pierwszy nowicjat – dom rodzinny, a także za całą późniejszą formację i wolę pójścia za głosem powołania. Przypomniał też, że mają oni stać się alter Christus – drugim Chrystusem – i realizować słowa św. Pawła: już nie ja żyję, lecz żyje we mnie Chrystus. Zaprosił ich także do karmienia ludzi w imieniu Jezusa Jego Słowem i łaską. Kaznodzieja stwierdził, iż kapłan nie jest czytelny, jeśli nie żyje tym, co głosi. Wówczas niszczy on wspólnotę, komunię i powoduje odejścia od wiary. Na koniec zaprosił diakonów do oddania się w opiekę Królowej Apostołów, by mogli stać się perłami pallotyńskiego prezbiterium. Po śpiewie litanii do wszystkich świętych, włożeniu na nich rąk i modlitwie konsekracyjnej, Michał i Łukasz stali się kapłanami, przywdziali ornaty i otrzymali dary Chleba i Wina. Następnie wraz z Księdzem Arcybiskupem i innymi księżmi sprawowali swoją pierwszą Eucharystię.

Na zakończenie uroczystości słowa podziękowań Księdzu Arcybiskupowi, neoprezbiterom, ich rodzicom, formatorom i wspólnocie seminaryjnej, a także ks. Piotrowi Bieńkowi SAC – za dar rekolekcji przed święceniami , wyraził ks. prowincjał Zenon Hanas SAC. Życzył on dwóm najmłodszym kapłanom Prowincji Chrystusa Króla, by sakrament święceń usunął z ich życia lęki i dał wewnętrzną wolność. Dopełnił te słowa stwierdzeniem papieża Franciszka: Trzeba iść do świata z odwagą i cierpliwością, dźwigając na barkach to, czego na razie nie można zmienić, wychodzić poza siebie, aby iść tam, gdzie ludzie żyją, pracują i cierpią i głosić im miłosierdzie Ojca.

Końcowego błogosławieństwa udzielił arcybiskup Henryk Hoser SAC, który przypomniał, że modlitwa czyni cuda, a bez niej kapłan staje się słaby i wątpiący.

* * * * *

Poznań (24.05.2020)

W uroczystość Wniebowstąpienia Pańskiego, przez posługę biskupa Adriana Galbasa SAC, sakrament święceń w stopniu prezbiteratu otrzymał w Poznaniu, pochodzący z Chludowa ks. Jan Jabłuszewski SAC. Warto nadmienić, że biskup pomocniczy diecezji ełckiej, a do grudnia ubiegłego roku wyższy przełożony Prowincji Zwiastowania Pańskiego, po raz pierwszy był szafarzem święceń. Na początku uroczystości wszystkich zgromadzonych powitał ks. Adam Kamizela SAC – proboszcz parafii p.w. św. Wawrzyńca i św. Wincentego Pallottiego w Poznaniu i radca prowincjalny. Podkreślił on obecność rodziców, rodzeństwa i przyjaciół święconego, osób konsekrowanych, prowincjałów obu pallotyńskich prowincji w Polsce – ks. Zdzisława Szmeichela i ks. Zenona Hanasa SAC, a także pełniącego posługę wicerektora WSD w Ołtarzewie i wiceprowincjała w Poznaniu, ks. Przemysława Podlejskiego SAC.

Biskup Adrian Galbas SAC u początku Eucharystii prosił wszystkich obecnych na niej i łączących się duchowo, o modlitwę za Jana, aby był drogowskazem Bożych tajemnic dla tych, do których zostanie posłany, i by święcenia były dla niego źródłem radości, pokoju i uświęcenia. Zaprosił też do podziękowania za dar powołania i dotychczasowe życia Jana.

Kandydata przedstawił i poprosił o wyświęcenie go na prezbitera ks. Przemysław Podlejski SAC. Biskup pomocniczy ełcki, szafarz święceń, wskazał w homilii na istotę zawartego w rytuale pytania: Czy wiesz, że jest tego godny? Stwierdził, że bycie godnym święceń nie oznacza bycia lepszym od świeckich, gdyż takie myślenie prowadzi do klerykalizmu, który – według określenia papieża Franciszka – jest nowotworem Kościoła. Biskup Galbas podkreślił, że kapłaństwo to specjalne zadanie, aby radykalnie uobecniać Chrystusa na ziemi, aż do szpiku kości, dać się Mu przeniknąć podobnie, jak olejowi nałożonemu na dłonie. Nawiązał do wiersza Rainera Marii Rilkego i przywołał słowa: „Ramiona odrąb mi, ja Cię obejmę sercem mym, które będzie mym ramieniem, serce zatrzymaj, będzie tętnił mózg, a jeśli w mózg mój rzucisz swe płomienie, ja Ciebie na krwi mojej będę niósł’’. Kaznodzieja wskazał na przykład życia św. Wincentego Pallottiego i przypomniał, że przez każde jego działanie przenikał Chrystus. Ostrzegł też, że kapłan wcale nie musi być celebransem spraw Bożych, a może stać się celebrytą samego siebie. Podziękował rodzicom Jana za jego przyjście na świat, wychowanie i zgodę na zrealizowanie powołania. Po wypowiedzeniu przyrzeczeń kapłańskich, modlitwie litanią do wszystkich świętych, nałożeniu rąk, namaszczeniu dłoni, ubraniu ornatu i przekazaniu darów ofiarnych, ks. Jan Jabłuszewski sprawował pierwszą w swoim życiu Eucharystię. W modlitwie eucharystycznej prosiliśmy Boga, by umocnił naszego brata do skutecznego spełniania posłannictwa, które od Niego otrzymał.

Na zakończenie Eucharystii nie zabrakło słów podziękowań. Najpierw głos zabrał ks. prowincjał Zdzisław Szmeichel SAC. Życzył on neoprezbiterowi: radości z przewodzenia Ludowi Bożemu, bliskości z Bogiem, wpatrywania się w Ewangelię oraz fartucha z prześcieradła, czyli spoglądania na przykład Chrystusa, który umył uczniom nogi. Podziękował też rodzicom Jana za wsparcie w rozwoju powołania, biskupowi Adrianowi za udzielenie święceń i współbraciom, na czele z ks. prowincjałem Zenonem Hanasem SAC, za obecność. Następnie przemówił ks. Jan Jabłuszewski SAC, który podziękował Bogu i ludziom za wszystko, czego doświadczył. Wyraził wdzięczność biskupowi Adrianowi za ojcostwo i braterstwo, ks. Przemysławowi Podlejskiemu za cierpliwość i zrozumienie, wspólnocie seminaryjnej i wszystkim zgromadzonym za modlitwę. Na koniec oddał się w opiekę Maryi – Królowej Apostołów i Wspomożycielki Wiernych. Błogosławieństwa kończącego liturgię święceń udzielił biskup Adrian, który prosił też ludzi młodych o ufność Bogu i odważną odpowiedź na Jego wezwanie: „Pójdź za Mną”.

Naszych współbraci neoprezbiterów: wyświęconych wczoraj – Łukasza i Michała oraz Jana, który dziś rozpoczął swoją kapłańską drogę, wspieraliśmy dziś szczególnie modlitwą podczas wspólnotowej Mszy św. w seminaryjnej kaplicy. Polecamy ich też modlitwie wszystkich, pamiętając z wdzięcznością o ich rodzicach, którzy tworzyli w rodzinnych domach „pierwsze seminaria”. Prosimy również Pana Żniwa, aby ci, których On wybrał, a którzy rozeznają w tym czasie życiowe powołanie, nie lękali się pójść za Jego wezwaniem i stać się świętymi pallotynami, księżmi i braćmi. Dziękujemy za wszystko, co ofiarujecie dla dobra ołtarzewskiego seminarium – modlitwę, cierpienie, życzliwe słowa i dary materialne. Niech Boża Miłość stokrotnie wynagrodzi hojność Waszych serc!