Autor:
kln. Paweł Strojewski
W dniu 25 sierpnia br. nasza nowicjacka wspólnota przeżywała bez wątpienia najbardziej wzruszające wydarzenie od momentu rozpoczęcia drogi w pallotyńskim świecie. Wigilia wspomnienia Matki Bożej Częstochowskiej była dla dziesięciu nowicjuszy dniem przyjęcia stroju Stowarzyszenia Apostolstwa Katolickiego. W uroczystości wzięli udział między innymi: wicegenerał naszego Stowarzyszenia ks. Józef Lasak SAC, który przewodniczył Eucharystii, wyższy przełożony Prowincji Chrystusa Króla ks. Zenon Hanas SAC, wyższy przełożony Prowincji Zwiastowania Pańskiego ks. Adrian Galbas SAC, księża pallotyni pracujący w obu polskich prowincjach, współbracia z Czech, Kolumbii, Afryki i Francji. Naszą ząbkowicką wspólnotę odwiedzili ponadto najbliżsi naszych nowicjuszy – rodziny, przyjaciele, parafianie oraz wszyscy dobrodzieje wspierający i umacniający ich na drodze powołania. Homilię wygłosił ksiądz prowincjał Adrian. W swym kazaniu podkreślił wielką wagę trwania w Bożej obecności, która wymaga porzucenia pychy. Zwrócił uwagę na niebezpieczeństwo współczesnego faryzeimu oraz „leki”, które mogą uchronić wierzącego przed stawianiem siebie w miejscu Boga. Przed tym przestrzegał również nas, nowicjuszy, byśmy nie traktowali tak pięknego wydarzenia, jako okazji do wyniesienia się ponad ludzi, ale do bycia z Bogiem, do bycia dla innych, do bycia świadkami umiejącymi „ubrudzić się” tym wszystkim, co trudne w życiu ich bliźnich. Po homilii przyszedł czas na uroczyste poświęcenie sutann oraz przekazanie nowicjuszom ich nowego stroju. Całej uroczystości towarzyszyła atmosfera wielkiej radości, wzruszenia oraz modlitwy.
Jako nowicjusze czujemy ogromną wdzięczność wobec wszystkich, którzy wzięli udział w dzisiejszej uroczystości, a także przyczynili się do owocnego przeżycia pierwszego roku formacji pallotyńskiej. Pragniemy nosić pallotyński strój z dumą i pamięcią o słowach księdza prowincjała – mamy być dla wierzących nadzieją , zachęceniem do coraz głębszej relacji z Bogiem. Chcemy, by noszony przez nas strój był znakiem odrębności, odrzucenia wszystkiego po to, by być z Chrystusem. By dawać czytelne świadectwo tego, iż to „On sam szczęściem obdarza”, zaś naszą misją jest jedynie być z Nim i zostawiać wszystko, co uniemożliwia nam trwanie w tej obecności. To dzień naszej wielkiej radości, radości dzielonej z tak wieloma członkami naszej pallotyńskiej rodziny. Jesteśmy zaproszeni do wyruszenia w drogę. Do wyruszenia w drogę… do coraz piękniejszego bycia z Bogiem.
