Autor:
współbracia ze Szkocji
Zanurzeni w splendorze 25-lecia prowincji, z pokorą prezentujemy małe duszpasterskie radości najbardziej na zachód Europy wysuniętych jej synów w ostatnim miesiącu. Wielki Tydzień był okresem „gorących konfesjonałów”. W całej Szkocji żyje ponad 100. tysięcy Polaków i wielu z nich ciągle pamięta przykazanie: „przynajmniej raz w roku w okresie wielkanocnym spowiadać się. W Edynburgu i w West Lothian jest aktualnie tyko 4. polskich księży, a wszyscy z nich to pallotyni. Rekolekcje wielkopostne w Livingston i w Edynburgu, w które byliśmy zaangażowani, to były godziny w obleganych konfesjonałach. Nawet do spokojnego zazwyczaj szkockiego konfesjonału w West Calder w Wielkim Tygodniu przybyło wielu polskich penitentów wiedzących, że spowiada tam polski ksiądz. W Aberdeen były polskie rekolekcje, a duszpasterz polonijny – ks. Janusz Wilczyński – zaprosił 5. polskich kapłanów, by obsłużyć długie kolejki. W Wielką Środę w Dundee ks. Leszek Wiecaszek – rektor naszej wspólnoty – przeszczepił z powodzeniem na szkockie ziemie projekt „nocy konfesjonałów”, gromadząc ponad 100. osób od 22.00 do północy. Gdy skończyliśmy spowiadać, był już kapłański Wielki Czwartek, mogliśmy zatem razem poświętować jako spracowani pasterze, przepojeni zapachem spotkanych owiec i baranów. Triduum przeżywaliśmy w swoich parafiach, najczęściej łącząc język polski z angielskim dla międzynarodowych wspólnot. W Wielką Sobotę przeżywaliśmy epifanię polskiej tradycji ludowej, gdy tłumy katolików szturmowały świątynie z koszyczkami. „Najpobożniejsi” szkoccy proboszczowie, umiejący szacować dobra duchowe tej tradycji, nauczyli się błogosławieństwa po polsku, zadając kłam pogłoskom, że języka polskiego nie można się nauczyć. Można, ale to musi się opłacać, czego nigdzie lepiej nie rozumieją niż na szkockiej ziemi.
Wigilia Paschalna po polsku w Livingston zgromadziła tłum na świętowaniu, którego nie powstydziłaby się pierwszoligowa parafia. A w Poniedziałek Wielkanocny zaproszeni na świętowanie „dyngusa” rodacy przyszli, ku zdziwieniu Szkotów, bo oni nie obchodzą drugiego dnia święta Wielkanocy. Kilka zaś dni po Wielkanocy, stały się dla nas czasem zasłużonego wypoczynku! A potem było święto Miłosierdzia Bożego i modlitwy w godzinie Miłosierdzia – Jezu, ufam Tobie!
W dniach 18-20.04.2018 r. ks. dr hab. Piotr Krakowiak SAC, prof. UMK z pięcioma innymi naukowcami z Polski, uczestniczyli w 8. Europejskiej Konferencji Badań w Pracy Socjalnej (8th European Conference For Social Work Research – ESWRA 2018) która odbyła się na Uniwersytecie Edynburskim w Szkocji. Podczas wystąpień prelegenci z UMK w Toruniu zaprezentowali raporty z 2. przeprowadzonych z udziałem pallotyńskiego badacza badań zespołowych: Scotland for a while. Polish migrants as caregivers of people with disabilities: Preliminary research report from focus groups in Livingston and Edinburgh; oraz: To stay or not to stay: The dilemmas of Polish emigrants in Scotland in the face of Brexit. Oba wystąpienia spotkały się z życzliwym przyjęciem i sprowokowały dyskusje, inspirując oba zespoły do dalszych badań i zachęcając do międzynarodowych publikacji. Obok mocnej grupy z UMK w Toruniu – wspieranej przez „latającego profesora” Krakowiaka, w międzynarodowej konferencji z ponad 600. uczestnikami z całego świata, wzięli udział naukowcy z UWM w Olsztynie z UŁ w Łodzi i UG w Gdańsku.
W środę, 25 kwietnia, w Livingston całą wspólnotą poznańskich pallotynów w Szkocji świętowaliśmy 25-lecie kapłaństwa Piotra Krakowiaka. Biorąc udział w pallotyńskim dniu skupienia i koncelebrowanej Mszy św. przy wyjątkowej ikonie Matki Boskiej Częstochowskiej, odwiedzającej polskie rodziny w Szkocji, dziękowaliśmy za udział w kapłaństwie Pana Jezusa. Polskie parafianki przygotowały przepyszny obiad, przy którym w braterskiej wspólnocie spotkało się 3. szkockich księży i 5. pallotynów, tworząc wspólnotę otwartą na radości i troski duszpasterskie na szkockiej ziemi. Parafialne obchody 25-lecia poprowadzi w Livingston i w Edynburgu rektor WSD SAC, ks. prof. Mirosław Mejzner SAC, a 4. parafie w Livingston przekażą tacę na potrzeby pallotyńskiej Alma Mater, która dla nas wszystkich była kuźnią duszpasterskich umiejętności i szkołą pallotyńskiej duchowości. Pax Christi!